Atrament z mątwy

Czy potraficie się powstrzymać przed tym, żeby chociaż nie przejrzeć książki, która w nazwie ma coś do zjedzenia? Ja raczej nie, nawet jeżeli tytuł – w tym wypadku – „Złodziej kanapek”, nie obiecuje szczególnej uczty. Ale kto by tak pomyślał, będzie w błędzie, bo główny bohater, chimeryczny i marudny (tak, tak) komisarz Montalbano to wielki smakosz i jako mieszkaniec Sycylii na co dzień zajada takie cuda, o jakich nam się nie śniło.

Skoro głównym bohaterem jest komisarz to nietrudno wydedukować, że mamy tu do czynienia z kryminałem, zresztą bardzo zgrabnym i mam nadzieję dorwać pozostałe części cyklu. Już po zaspokojeniu krwiożerczych instynktów i poznaniu odpowiedzi na podstawowe pytanie „kto zabił?” przypomniało mi się, że ja już o tej książce słyszałam i było to w związku z jej tłumaczem, Jarosławem Mikołajewskim (który zyskał mój kredyt zaufania dawno temu, komentując spoty reklamowe w dodatku telewizyjnym do Gazety Wyborczej). Szybko sięgnęłam do źródła, którym, wyjątkowo, nie była moja ukochana encyklopedia Larousse’a, tylko mała książeczka o makaronach, też będąca dodatkiem do jakiejś gazety i okazało się, że miałam rację.

A mianowicie, w tymże dodatku o makaronach, Mikołajewski rozmawia Tessą Capponi-Borawską o... makaronach, a w kontekście „Złodzieja kanapek” o subtelnościach, po których można odróżnić smakosza od zwykłego gbura. Nie wchodząc w szczegóły, jeśli kiedykolwiek będziecie jeść spaghetti z małżami w towarzystwie Włocha, wybór (lub nie) do tego dania sosu pomidorowego, mimo jego krwawego kolorku, jest tylko waszą osobistą preferencją. Jednak, posypanie tego spaghetti parmezanem jest już zbrodnią i lepiej tego nie róbcie, jeśli chcecie uchodzić za osoby światowe i dobrze wychowane.

Spaghetti z małżami miałam już okazję jeść (z sosem pomidorowym), dlatego w powieści zafrapowało mnie coś całkiem innego. Spaghetti z czarnym sosem z mątwy. Danie, którego nasz komisarz, o ile pamiętam, w końcu nie zjadł, chociaż miał wielką ochotę. I kiedy tak sobie o tej mątwie czytałam, to po raz kolejny błysnęła mała żaróweczka: czarne grissini! Już dawno widziałam na nie przepis, a rzecz jest tak absurdalna, że od razu nabrałam na nią ochoty i wreszcie teraz pojawiła się okazja. Nie zdziwię się, jeśli nikt z Was nie odważy się na podobną próbę. A jednak, uspokajam, czarny barwnik dostarcza tylko upiornych wrażeń wzrokowych, nie wpływa na smak. Ja na wszelki wypadek zrobiłam z połowy podanej porcji, ale jeśli lubicie takie przegryzki możecie bezpiecznie zrobić z całej. Aha, Zosik, z której torebki wygrzebałam „Złodzieja kanapek” i z którą się paluszkowym pomysłem podzieliłam, doradziła mi jeszcze pesto w formie dipu. U mnie, tym razem, ze słoiczka, ale i tak było dobre.

Czarne grissini
źródło: Delicious Days

Składniki:
(40 grissini* lub 20 grubszych paluchów chlebowych)

250 g mąki
10 g drożdży świeżych lub 1 łyżka suszonych
½ łyżeczki soli
125 ml ciepłej wody
8 g (dwie małe saszetki) atramentu z mątwy
1 łyżka oliwy
ewentualnie do posypania: ziarna czarnuszki, sezam, sól morska

Wykonanie:

1. Drożdże rozpuścić w wodzie. Mąkę zmieszać z solą, dodać oliwę, wodę z drożdżami i atrament z mątwy. Wyrabiać mikserem, bo mątwa barwi palce. Chociaż, ponieważ ciasta było mało i mój mikser źle sobie radził, to odważyłam się włożyć w nie ręce i co prawda były całe czarne, ale barwnik zszedł nawet tylko pod wpływem wody. Kiedy ciasto będzie miękkie i elastyczne przykryć folią i odłożyć na 20 minut do wyrośnięcia.
2. Blachę wyłożyć papierem do pieczenia, ja wykorzystałam go także jako podkładkę do wałkowania, żeby nie zabarwić stolnicy oraz żeby grissini nie było przyprószone mąką. Rozwałkować ciasto w prostokąt o grubości około pół centymetra i np. nożem do pizzy kroić cienkie paski (grubości palca na paluchy chlebowe, cieńsze na grissini). Następnie z każdego paska, tocząc go obydwoma dłońmi, uformować cienki wałeczek. Nie należy się bać, że będzie za cienki, bo w trakcie pieczenia urośnie. Gotowe grissini przekładać na blachę do pieczenia.
3. Piec w 220 stopniach przez 10-15 minut, w zależności od grubości oraz tego, jak bardzo chrupki efekt chcemy uzyskać. Najlepiej po dziesięciu minutach po prostu spróbować, czy grissini są już dobre.

*wyszło mi więcej, ale nie wiem, ile dokładnie

Atrament z mątwy można kupić na przykład tu i tu.