Tajemnice szefa kuchni

Dawno, dawno temu, być może nawet w poprzednim życiu, pracowałam w indyjskiej restauracji. Był to przybytek niezbyt wytworny (właściciel nie przykładał chyba specjalnej wagi do walorów estetycznych tego miejsca). Mogę wyznać ze skruchą, że sama pozbawiałam lokal resztek elegancji, szorując plastikowe obrusy w kratkę Vichy cifem i razem z żółtymi zaciekami po curry usuwając z nich wesołą czerwień. Żeby stonować nieco dramatyzm poprzedniego zdania uzupełnię, że plastikowe były tylko obrusy na stolikach na zewnątrz (w środku były materiałowe przykryte jednorazowymi papierowymi ;). Mimo tych drobnych uchybień, było tam raczej niedrogo, a jedzenie boskie. Być może to tylko typowy przypadek mitologizacji przeszłości, ale było najlepsze jedzenie, jakie w życiu jadłam. I nawet, jeśli ryż odgrzewany był w mikrofalówce, to naany i dania tandoori robiono na bieżąco w prawdziwym, tradycyjnym piecu.

Najsłabszy punkt menu stanowiły napoje. Bezczelnie mogę Wam zdradzić tajne przepisy, według których je przyrządzano. Oto lassi: jogurt naturalny, woda (z kranu, co to komu szkodzi), cukier i syrop truskawkowy. Pyszna kawa na zakończenie posiłku: łyżeczka espresso w proszku zalana wodą. Herbata miętowa: chwilę i byle jak pomoczony woreczek Liptona, na pocieszenie do czajniczka dawałam hojną podściółkę ze świeżej mięty. Co do czaju, ponieważ przygotowanie trwało chwilę dłużej i nigdy tego w całości nie widziałam, niestety nie wiem, jakie były jego tajemnice. Podstawą był na pewno nasz znajomy woreczek Liptona. Kucharz nie cierpiał przygotowywać czaju. Trochę trwało, zanim wymyśliłam dlaczego. Otóż, czaj składa się w połowie z wody, a w połowie z mleka. Strasznie kipi. Trudno mieć na niego cały czas oko, kiedy jest się zajętym przygotowaniem innych potraw (to też dla Was pod rozwagę).

Nigdy nie próbowałam tego indyjskiego specyfiku w czasie pracy, musiało minąć kilka lat, zanim zrobiłam go sobie sama. Dzięki przyprawom i słodyczy przypomina nawet bardziej deser niż tradycyjną poobiednią herbatkę (bo u mnie w domu zawsze pija się po obiedzie herbatę, nie kawę). Dobry i nieskomplikowany sposób na gorący powiew orientu, w czasie, kiedy znowu nieprzyjemnie zaskakuje nas zima.

Last but not least, chciałam podziękować Ajce za przyznanie mi wyróżnienia The Versatile Blogger. Nie wiem, na ile się to udaje, ale do tego chciałabym tutaj dążyć: różnorodności. Bo moim zdaniem, wszystkie miłe i ciekawe aspekty życia powinny się łączyć, nawet jeśli pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego. A na koniec zawsze warto zjeść coś pysznego.

Zasady zabawy są mniej więcej takie same, jak zwykle: teraz powinnam napisać o sobie 7 rzeczy, których o mnie nie wiecie i wybrać kolejnych 7 wyróżnionych. Postanowiłam podejść do tego trochę inaczej, bo:

a) kojarzyły mi się same rzeczy, które już o mnie wiecie (z wyjątkiem tego, że jako 9-latka zapowiadałam się na świetną pływaczkę, jednak tę karierę na własne życzenie szybko zakończyłam). Więc będzie tak: w pewnie dłuższym niż krótszym czasie zaprezentuję Wam 7 (a może więcej, albo trochę mniej) moich ulubionych potraw, które są często tak banalne, że wstyd mi było tak po prostu o tym napisać;
b) ponieważ na Durszlaku można już znaleźć 763 inspiracje kulinarne i większość z Was je świetnie zna, pomyślę o czymś, o czym może jeszcze nie słyszeliście.

Uff. To na razie tyle. Zapraszam na czaj.

Czaj
2 porcje

Składniki:

1 laska cynamonu (ok. 5 cm)
6 ziaren kardamonu (rozgniecionych)
6 goździków
2 torebki czarnej herbaty*
cukier/miód do smaku

*oczywiście możecie użyć lepszej herbaty, przepis mówi, że potrzeba 5 łyżeczek, ale to chyba za dużo?

Wykonanie:

Przyprawy uprażyć na patelni. Przełożyć do garnka, zalać 250 ml wody i gotować 10 minut. Dodać 200 ml mleka, herbatę, cukier, doprowadzić do wrzenia i gotować 3-4 minuty. Rozlać do szklanek przez sitko.