Życie jak w Madrycie, czyli sprawdzam, ile prawdy jest w mądrościach ludowych

Pamiętacie, jak odradzałam wszystkim wyjazd do Włoch? Specjalnie dla Was, osobiście postanowiłam sprawdzić, czy Hiszpania jest odpowiednią alternatywą ;)

Pierwszy przystanek: Madryt. Czy zachwyca? Nie... Popularniejsza jako cel polskich wycieczek Barcelona (nawet jeśli to tylko Barcelona dla turystów) ma spójny urok i harmonię. Madryt to piękne stare kamienice z klimatycznymi niby-balkonikami, w ozdobnej wersji przystrojonymi wesołymi lambrekinami, dziwaczne i wielkie eklektyczne budynki (nie znaczy to, że naprawdę są w stylu eklektycznym, ale że ich nadętej architektury nie potrafię nijak przyporządkować), stanowiące siedziby ministerstw i hoteli. A to wszystko poprzetykane kontenerami na śmieci, tandetnymi kramami i innym trudnym do zakwalifikowania byle-czym. Wrażenie ogólnej nijakości potęgowała pewnie taka sobie pogoda i brak zieleni. Było to trochę tak, jakby wyrafinowane danie w super restauracji podali mi na wyszczerbionym talerzu. Nie chcę, żebyście odnieśli wrażenie, że Madryt mi się nie podobał, bo te nieprzeznaczone dla turystów (i niektóre przeznaczone) zaułki są piękne. Jeśli będziecie mieć okazję, nie ma co się zastanawiać.

Hiszpania to podobno kraj prawie tak pysznego jak włoskie jedzenia i byłam zdecydowana rozstać się z trochę większą ilością gotówki, aby go spróbować. Efekty były żałosne. Odwiedzona dnia pierwszego restauracja miała umiarkowane ceny, nie była specjalnie wypełniona, ale też nie pusta, w menu klasyczne potrawy hiszpańskie (do których, jak się okazuje, należy "sałatka rosyjska", czyli nasza klasyczna z majonezem). Niestety, niespodziewanie na moim talerzu znalazły się nielubiane przeze mnie pikle, a frytki były wstrętne (chociaż wcale nie cuchnące olejem, więc nie wiem gdzie tkwił ich "sekret"). Chleb z supermarketu. Dobre kalmary. W sumie bez tragedii, ale i bez smaku.

Dzień drugi bardzo chciałam zacząć od tradycyjnych śniadaniowych churros, to jednak nie jest rozrywka dla spieszących się na pociąg – kierunek: Toledo – o 9 rano turystów. 9 może Wam się wydać całkiem przyzwoitą porą, ale w Hiszpanii oznacza to wczesny świt – zapomnijcie nie tylko o churros, ale nawet o otwartej piekarni. Zwiedzanie Toledo zajęło nam ponad pół dnia i nie mieliśmy czasu na jedzenie - bagietka i cola musiały wystarczyć – zresztą, bagietka i cola były naszym głównym (zgroza), bo łatwym do kupienia, szybkim i tanim pożywieniem przez większość pobytu. Po powrocie do Madrytu polecieliśmy do kolejnego muzeum, ale potem nadszedł wreszcie czas na upragniony obiad. Długa wędrówka przez zatłoczone ulice miasta była bezsensowna - sympatyczny bar, w którym w końcu wylądowaliśmy, zaserwował mi paellę tak obrzydliwą, że wymagała o wiele bardziej skomplikowanych zabiegów niż tylko podsmażenie mrożonki - co jeszcze byłoby naturalne - jednak by osiągnąć aż tak niejadalny efekt trzeba się postarać specjalnie. Zgnębiona tym wszystkim nie miałam nawet siły kłócić się z kelnerem, który, jak na moje oko, zawyżył rachunek o dobre kilka euro (i, oczywiście, jak prawie oni wszyscy, nie mówił po angielsku).

Dzień kolejny rozpoczął się znacznie weselej, brak churros zrównoważyła mi słodka bułka z rodzynkami i cukrowymi perełkami. Gdy nadszedł wieczór, postanowiliśmy nie ryzykować po raz kolejny naszych żołądków i wybrać restaurację z przewodnika. Pierwsza, ku naszemu rozczarowaniu, okazała się zamknięta. Tak samo i druga, na której napisano przynajmniej, że otwierają o 21. Podobnie było z trzecią, czwartą, piąta - otwarta, ale to chyba była restauracja argentyńska, a my chcieliśmy przecież czegoś hiszpańskiego! Jeśli była jakaś szósta, to też nie udało nam się do niej dostać. Zniechęceni i głodni udaliśmy się na kawałek (znów ohydnej) pizzy oraz po bagietkę. Popijałam to wszystko colą i zagryzłam kabanosem, z lekkimi wyrzutami sumienia otwierając paczkę przeznaczoną dla D. P. odmówił kabanosa mówiąc, że nie po to jechał taki kawał drogi, żeby jeść polską kiełbasę...

Niepowodzenia tego dnia nie zdołały nam jednak popsuć humorów, bo następnego ranka ruszaliśmy na północ, do D., która z pewnością będzie wiedziała, skąd wziąć pyszne i hiszpańskie jedzenie...

c.d.n.

Empanady wydawały mi się dotąd potrawą argentyńską, okazało się jednak, że w Hiszpanii są bardzo popularne. Postanowiłam wykorzystać do nich przywiezione z podróży chorizo i wykorzystać ciasto z przepisu znalezionego u Tili

Empanady z chorizo

Składniki:

Ciasto:
ok. 30 pierożków
500 g mąki pszennej
250 g masła, pokrojonego w kostkę, lekko zmiękczonego
2 jajka
80 ml wody
2 łyżeczki cukru
1 łyżeczka soli

Nadzienie:

(ta proporcja starczyła mi na ok. 20 pierożków, więc albo trzeba zwiększyć ilość składników, albo - tak chyba lepiej - popuścić wodze fantazji)

200 g chorizo
1 średnia czerwona cebula
1 upieczona i obrana ze skórki czerwona papryka*
2 łyżki natki pietruszki
sól, pieprz

*paprykę należy piec w 180 stopniach (u mnie: grill + termoobieg) przez około 30 min, obracając od czasu do czasu. Skórka będzie czerniała - i bardzo dobrze! Po wyjęciu z piekarnika zdjąć z papryki skórkę, będzie pięknie odchodzić.

Wykonanie:

1. Mąkę, jajka, masło, sól i cukier zagnieść razem na okruszki, po czym powoli wlewać wodę i wyrobić jednolite ciasto. Owinąć folią i wstawić na godzinę do lodówki.
2. Wszystkie składniki nadzienia posiekać, a następnie poszatkować w malakserze - według własnych preferencji, ale moim zdaniem chorizo powinno pozostać w małych kawałeczkach, a nie być całkiem przemielone.
3. Stolnicę wysypać mąką, wykrawać dość duże kółka (u mnie pewnie z 10 cm średnicy), nakładać na nie czubatą łyżeczkę nadzienia i dobrze sklejać. Ja to trochę zlekceważyłam, w związku z czym tłuszcz lekko wypływał i trochę się palił. Miało to jednak głównie wpływ na stronę wizualną, a nie na smak. Ulepione pierożki włożyć na co najmniej 20 min. do lodówki.
4. Piekarnik nagrzać do 180 stopni i piec empanady przez ok. 25 min. (lub do zrumienienia). Pyszne na ciepło i na zimno.