100 razy Bułka z masłem i konkurs

Ja wiedziałam, że tak będzie. Jakieś dziesięć minut po powrocie do domu, zrobieniu sobie herbatki i wyciągnięciu się w fotelu z książką, którą właśnie kupiłam i przeznaczyłam na nagrodę dla Was, pomyślałam, że chyba mogę ją sobie zatrzymać...

Mam nadzieję, że to właściwie wystarczy, żeby Was przekonać, że to naprawdę fajna książka, bo zaraz nabyłam drugą, taką samą. Nie chciałam ryzykować kupowania innej, bo to by się mogło bardzo źle skończyć.

Potrzeba nagrody pojawiła się, ponieważ pozazdrościłam dziewczynom zabawy wynikającej z organizacji konkursów i wybierania zwycięzców, postanowiłam wiec zorganizować własny. Setny wpis na Bułce z masłem jest dobrym powodem, ale gdyby go nie było, konkurs odbyłby się i tak.

Wspomniana wyżej nagroda to My French Kitchen autorstwa Fran Warde i Joanne Harris, tej samej, która napisała Czekoladę. Jest dla mnie coś przewrotnego w tym, że autorkami najlepszej książki o francuskiej kuchni na jaką dotychczas udało mi się natrafić, są dwie Angielki. Może nie całkiem, bo Harris jest pół Francuzką i, o ile wierzyć czemuś, co równie dobrze może być (znowu!) zgrabnym chwytem marketingowym, książka zawiera jej rodzinne przepisy.

Jeśli miałabym określić My French Kitchen jednym słowem byłoby to: bezpretensjonalna. Przepisy są w większości proste, szybkie i domowe, żadnego tam wydumania, haute cuisine i wyrafinowanych stylizacji. Początkowo mogą się wydać nawet zbyt proste i miejscami nudne, ale im dłużej tę książkę przeglądam, tym bardziej mam ochotę zrobić wszystko, danie po daniu. Do tego jest też to, co lubię najbardziej: staranna oprawa graficzna. Widoczki z Francji, migawki z codziennego dnia, stragany z owocami, typowe obrusy w czerwoną kratkę, torby z bagietkami i szyldy piekarni. Czasami kadry wydają się być wręcz przypadkowe, a same w sobie mało efektowne (traktor zjeżdżający z pola...), ale razem wszystko jakoś tak do siebie pasuje i świetnie oddaje francuski charakter. O ile Roast figs sugar snow (które kiedyś ja wygrałam) zwraca uwagę na przyjemne strony zimy, z My French Kitchen płynie radość celebrowania ciepłych pór roku. A poza tym, książka jest świetnie napisana i o ile Juliette Binoche i Johnny Depp nie przekonali mnie do sięgnięcia po Czekoladę, to wstawki Harris na temat wybierania drobiu – tak ;)

Wady: książka pisana jest dla Anglików, więc, na co nie zwróciłam w pierwszej chwili uwagi (ale jakbym zwróciła, to i tak bym ją kupiła) wagi i miary podawane są w uncjach i innych niewygodnych formach. Szczęśliwy zwycięzca otrzyma jednak podręczny przelicznik, który i mnie zdecydowanie się przyda, a poza tym, na elektronicznych wagach zwykle poprzez kilkukrotne kliknięcie w guziczek da się ustawić ważenie w uncjach.

A zadanie konkursowe jest takie: jak wiecie (albo przynajmniej niektórzy wiedzą) często w swoich postach odwołuję się do książek, beletrystycznych, nie tylko kucharskich ;) Proszę więc poszukać dla mnie literackiej inspiracji do stworzenia kolejnej notki. Nie chodzi o to, żeby w tej książce ktoś coś jadł, albo o pomysł na konkretne danie, mam nadzieję, że rozumiecie, o co mi chodzi. Wystarczy sam tytuł książki, chociaż uzasadnienia mile widziane. Nie musi to być też rzecz powszechnie znana, wtedy nawet będzie ciekawiej, ale w takim wypadku proszę o zdanie streszczenia. Na Wasze propozycje czekam do środy 8 września.

A na zachętę, posiłek z trzech dań, bardzo, bardzo prostych, chociaż wcale nie banalnych i bardzo francuskich, przynajmniej w moim rozumieniu francuskości. Na zakończenie obiadu nie zapomnijcie o mocnym espresso. Najlepiej z czekoladką ;)

Sałatka z grzankami z kozim serem

Składniki:
6 porcji

280 g koziego sera w ruloniku (myślę, że połowa tego spokojnie wystarczy; możecie użyć zwykłego sera pleśniowego typu camembert, ale to jednak zupełnie nie będzie to samo)
6 krążków bagietki (proponuję raczej po 2 na osobę, czyli 12)
8 szklanek mieszanki sałat (dla mnie raczej mniej)
100 g czarnych oliwek bez pestek
1/2 szklanki orzechów włoskich

Sos:
2 łyżki octu jabłkowego
1 łyżeczka ziarnistej musztardy
1 łyżeczka musztardy Dijon
sól i pieprz do smaku
1/3 szklanki + 1 łyżka oliwy

Wykonanie:

1. Włączyć piekarnik. Pokroić ser na sześć równych części i rozłożyć go na bagietce.
2. Wszystkie składniki sosu, oprócz oliwy, przełożyć do słoika, zamknąć i potrząsać, aż utworzy się gładka emulsja. Dodać oliwę i znowu potrząsnąć. Sos przelać do miski, dodać sałatę, oliwki, orzechy i wszystko wymieszać.
   
3. Bagietki z serem włożyć do piekarnika i zapiekać, aż ser zacznie bąblować (ja osobno przygotowałam bagietkę na patelni grillowej, a następnie położyłam na niej ser i przypiekłam palnikiem do crème brulée). Podawać natychmiast na porcji sałatki.

Polędwiczki z jabłkami w sosie z czarnych porzeczek



To świetne, banalnie proste i nieoczywiste danie, które śmiało można podać z jakiejś uroczystej okazji. Problemem, szczególnie poza sezonem, może być czarna porzeczka, jednak udało mi się znaleźć dobre zastępstwo świeżej, w postaci słoiczka z porzeczką w syropie firmy Kowalewski. Nie tak łatwo ją dostać, zazwyczaj są tylko wiśnie, maliny, nawet jagody, porzeczki wypatrzyłam tylko w jednym sklepie. Słoiczek wydaje się mały, ale wystarczy moim zdaniem dla 4-5 nie bardzo żarłocznych osób.

Składniki:
6 porcji

400 g czarnej porzeczki lub słoik porzeczek w syropie
2 łyżki cukru
1 łyżka oliwy
2 polędwiczki wieprzowe (ok. 600 g)
sól i pieprz do smaku
4 łyżki masła
2 duże jabłka, obrane, pozbawione gniazd nasiennych i pokrojone w plastry
szczypta cynamonu
łyżeczka dżemu z czarnej porzeczki (nie dałam)

Wykonanie:

1. Porzeczki umyć, obrać i przełożyć na małą patelnię razem z cukrem i 3 łyżkami wody. Przykryć i delikatnie doprowadzić do wrzenia, a następnie zdjąć z ognia. Kiedy owoce trochę przestygną odcedzić, zachowując sok. Jeśli używamy porzeczek ze słoika należy je po prostu odcedzić, zachowując syrop. W przypadku użycia tych, o których napisałam wcześniej, może się wydawać, że syropu jest za mało i jest za gęsty, żeby się odcedzić, ale zapewniam, że wszystko pójdzie dobrze.
2. W płaskim garnku lub na patelni podgrzać olej i obsmażyć polędwiczki z każdej strony. Przyprawić solą i pieprzem, przykryć i gotować ok. 15 minut na wolnym ogniu (ja gotowałam ok. 25). Kiedy są ugotowane (można przekroić, żeby to sprawdzić), zdjąć z patelni, trzymać w cieple (przykryłam folią aluminiową) i przygotować sos.
3. W międzyczasie rozpuścić na drugiej patelni łyżkę masła i delikatnie gotować jabłka przez 10 minut aż się zezłocą. Doprawić cynamonem.
4. Sok (lub syrop) z czarnej porzeczki oraz dżem przełożyć na patelnię, na której smażyło się mięso i doprowadzić do wrzenia. Zmniejszyć ogień. Pozostałe masło podzielić na małe cząstki i wmieszać do sosu. Dodać porzeczki.
5. Polędwiczki pokroić na kawałki, podawać na warstwie jabłek polane porzeczkowym sosem. Odpowiedni dodatek to młode ziemniaki.

Crème caramel



To jeden z tych najsłynniejszych francuskich deserów, co do których byłam zdania, że nie jest dla mnie. Ale może jednak jest, tylko trzeba się nauczyć go robić. Z jednej strony jest to banalnie proste. Z drugiej, bardzo łatwe do zepsucia, a kluczową rolę odgrywa czas i temperatura pieczenia. Jeśli więc macie piekarnik z humorami, nie warto próbować, bo deser może się po prostu zwarzyć i cały Wasz wysiłek pójdzie na marne. Drugim, oprócz zwarzenia, niebezpieczeństwem jest przepieczenie i wtedy zamiast otrzymać jedwabisty krem możecie się zbliżyć konsystencją do omletu, co jest ok i smakuje dobrze jeśli przyrządzacie omlet, ale nie wtedy, kiedy przyrządzacie jedwabisty krem. Oprócz tego jest jeszcze jedna zła wiadomość: dłuższe siedzenie kremu, już po upieczeniu, w lodówce, dobrze na tę jedwabistość wpływa. Mam nadzieję, że, mimo wszystko, jednak się odważycie...

Składniki:
6 porcji

Karmel:
1 szklanka cukru
3 łyżki wody (w przypadku doświadczonych kucharek/kucharzy, można pominąć)

Krem:
2 szklanki mleka
3 duże jajka
2 duże żółtka
1/2 szklanki cukru
kilka kropel ekstraktu z wanilii (u mnie cukier waniliowy)

Wykonanie:

1. Piekarnik nagrzać do 165 stopni i włożyć do niego naczynie, w którym zamierzamy piec deser (może być jedno duże lub 6 małych naczynek). To ważne: po nagrzanym naczyniu karmel łatwiej da się rozprowadzić.
2. Przygotować karmel: cukier i wodę przełożyć do garnka, podgrzewać, aż cukier będzie miał złoty kolor. Lepiej za mało, niż za bardzo złoty, nie raz się przekonałam, że przypalony cukier kładzie cały deser.
3. Wyjąć naczynie/naczynka z piekarnika i rozlać do nich karmel, tak, by przykrywał całe dno.
4. Przygotować krem: mleko przelać do garnka i zagotować. Cukier, jajka, żółtka i wanilię wymieszać w misce. Uwaga! Tylko wymieszać, nie chcemy mieć kogla-mogla. Powoli wlewać gorące mleko i porządnie roztrzepać. Masę przelać przez sitko do naczynia/naczynek z karmelem.
5. Naczynie/naczynka umieścić w innym dużym naczyniu, do którego nalać tyle gorącej wody, by sięgała do połowy wysokości foremek z kremem. Całość umieścić w piekarniku i piec przez godzinę. Po wyjęciu z pieca naczynie/naczynka wyjąć z wody i ostudzić. Chłodzić w lodówce co najmniej przez godzinę lub (lepiej) przez całą noc.
6. Aby wyjąć deser z naczynka należy okroić go po ściankach nożem, przyłożyć talerzyk i obrócić do góry nogami.

Uwagi dotyczące pieczenia

W obawie przed zwarzeniem posłuchałam Michela Roux, nie Harris, i piekłam deser w 120 stopniach. Miała być godzina, skończyło się na godzinie i pięćdziesięciu minutach. Moim zdaniem, wyjęcie deseru z piekarnika 10 minut wcześniej byłoby czasem idealnym. Z drugiej strony, teraz mi się wydaje, że godzina w 165 stopniach brzmi rozsądnie – tylko trzeba uważać, by temperatura nie wzrosła. Ponieważ przepis mówi o pieczeniu w jednym dużym naczyniu, jeśli używamy małych próbę, o której za chwilę, zrobiłabym po 45 minutach.

Po czym można stwierdzić, że deser jest upieczony:

a) próba noża – wkładamy go do deseru prostopadle do dna, raczej bliżej ścianek, bo tam szybciej się dopieka – jeśli wychodzi czysty, deser jest gotowy;
b) nieprzepieczony crème to taki, który nieco galaretowato trzęsie się na środku – po wyjęciu z piekarnika jeszcze się dopiecze.