Plan B

Kontynuując poniekąd rozważania z poprzedniego wpisu, Międzynarodowy Dzień Pizzy, który przypada 9 lutego, to dobra okazja, żeby Wam się do czegoś przyznać. Pewnie większość nie-food bloggerów (czy komuś udało się to już ładnie spolszczyć?) myśli, że autorzy blogów kulinarnych na co dzień jedzą, może niekoniecznie zdrowe, ale z pewnością same pyszne i niezwykłe rzeczy.

Przynajmniej ze mną tak nie jest. W moim menu goszczą stale i często (podkreślam, w postaci dań obiadowych) lody, drożdżówki i pizza. Prawdę mówiąc, zestaw pizza plus lody to moje ulubione połączenie obiadowe, które sprawdza się wtedy, kiedy jest mi smutno, jestem zmęczona albo po prostu nie chce mi się gotować. I to wcale nie pizza z jakiejś sprawdzonej i świetnej pizzerii, ani domowa, przygotowywana według włoskiego przepisu z pretensją do oryginalności. To pizza z food courtu (kolejny ohydny anglicyzm, ale taka jest OFICJALNA nazwa używana w materiałach promocyjno-informacyjnych) pobliskiego centrum handlowego. Lody z McDonald’sa albo galeryjnej lodziarni (te są niezłe). Obiad szybki, napychający („sycący” byłoby tutaj raczej eufemizmem), tani i poprawiający humor, co da się udowodnić naukowo, bo to przecież wielka dawka węglowodanów i cukru (tak, wiem, że węglowodany mniej więcej = cukry, ale węglowodany zawarte w pizzy i cukier z lodów robią różnicę, więc mam nadzieję, że rozumiecie, o co mi chodzi).

Wobec powyższych faktów, udział w Międzynarodowym Dniu Pizzy wydał mi się oczywisty. Wybrałam przepis. Kupiłam składniki. Zaplanowałam termin. I cóż, fatalne sobotnie samopoczucie spowodowało, że moje ambitne plany (bo oprócz pizzy planowałam jeszcze kawowe makaroniki z tegomiesięcznej Weekendowej Cukierni) wydały mi się jakby mniej kuszące. Następnego ranka okazało się jeszcze, że Tata zużył większość specjalnie przez mnie zakupionego i schowanego w tyle lodówki parmezanu (no prawie parmezanu, ale co tam) do grzanek. Ten kawałek, który się ostał na wszelki wypadek schowałam w prawdziwie niedostępne miejsce.

Moja determinacja była wielka, więc wybrałam poniedziałek na ponowną próbę realizacji planu, chociaż, ze względu na to, że tym razem całość przeznaczona była tylko dla mnie i miałam zdecydowanie mniej czasu, przepis trzeba było nieco zmodyfikować. A, co już chyba wypada w tym miejscu wyjawić, dzięki moim staraniom powstać miała pizza kalafiorowa z przepisu Jima Lahey'a, którego chleb tak mi posmakował.

Efekt w smaku mało przypominał pizzę (ciekawe dlaczego), chociaż był całkiem niezły, nie czuć było tego znienawidzonego przeze mnie smrodku kalafiora, tylko przyjemną chrupkość. Zdecydowanym atutem było ciasto, a skoro udało się nawet na patelni, to z piekarnika na pewno jest o wiele lepsze.

Podaję obydwa przepisy,dostosowany przeze mnie dla aktualnych potrzeb i dnia pracy, oraz oryginalny Jima Lahey’a, w tej wersji niewypróbowany, więc nie przyjmuję reklamacji ;)

Pizza z kalafiorem

Plan B (dla 1 osoby)

Ciasto:

70 g (1/2 szklanki) mąki
50 g wody
porządna szczypta soli
porządna szczypta cukru
½ łyżeczki suszonych drożdży

Nadzienie:

¼ miniaturowego kalafiorka (miniaturowego, bo tylko taki udało mi się dostać)
kilka zielonych oliwek, posiekanych
½ ząbka czosnku, startego
15 g parmezanu, startego
bułka tarta, ok. łyżeczki
sól, papryka ostra w płatkach
oliwa

Rano:

Wymieszać suche składniki, zalać wodą, dokładnie wymieszać łyżką lub zagnieść. Wrzucić do miski, przykryć folią i wstawić do lodówki.

Popołudniu:

1. Ciasto wyjąć z lodówki, pozbierać szpatułką ze ścianek miski i wyłożyć na mocno umączoną stolnicę. Rozwałkować na średnicę patelni, którą mamy i odstawić na bok.
2. Przygotować nadzienie: kalafior zetrzeć na plasterki (na tarce, tej stronie, gdzie są takie podłużne szramy. Da się. U mnie skończyło się na jednej ranie. Niektóre kalafiory naprawdę były poprzecznymi plasterkami. Inne nie).
3. Na patelni rozgrzać oliwę, wrzucić kalafior i czosnek, kiedy zmięknie oliwki, sól, paprykę, a po zdjęciu z ognia bułkę tartą i parmezan. Patelnię umyć.
4. Na patelni ponownie rozgrzać olej, przełożyć na nią pizzę (uwaga! bardzo się lepi, rozwałkowując trzeba uwzględnić naprawdę ogromną ilość mąki, bo będziecie mieć trudności z odlepieniem jej ze stolnicy i przeniesieniem na patelnię). Smażyć, aż się zrumieni, przewrócić na drugą stronę, jeśli trzeba, dolać oleju. Nałożyć nadzienie, zmniejszyć ogień i przykryć przykrywką. Smażyć, aż dół się zrumieni, a nadzienie podgrzeje i ser stopi.

Plan A

na blachę ok. 33x45 cm

Ciasto:

250 g mąki
5 g suchych drożdży
2,5 g soli
½ łyżeczki cukru
150 g wody w temperaturze pokojowej

Nadzienie:

1 średni kalafior pozbawiony liści
60 g posiekanych dużych zielonych oliwek
60 g startego parmezanu lub Grana Padano
2 duże ząbki czosnku, starte
¾ łyżeczki soli
½ łyżeczki, lub według uznania zmiażdżonych płatków czerwonej papryki
¼ szklanki oliwy z oliwek
1-2 łyżki bułki tartej.

Wykonanie:

1. Ciasto: suche składniki wymieszać, dolać wodę, wymieszać łyżką lub zagnieść, przykryć miskę i odstawić na 2 godziny.
2. Ciasto odlepić szpatułką od ścianek miski i wyłożyć na umączony blat. Uformować zgrabną kulkę, przykryć wilgotną ścierką i zostawić na 30 minut.
3. Blachę wysmarować oliwą, przełożyć na nią ciasto i rozłożyć na całej powierzchni.
4. Nagrzać piekarnik do 260 stopni.
5. Kalafior przekroić na cztery części i zetrzeć, tak, jak w pierwszym przepisie. Przełożyć do miski i wymieszać z oliwkami, parmezanem, czosnkiem, solą, płatkami papryki i oliwą. Przełożyć na ciasto. Posypać bułką tartą
6. Piec ok. 25-30 minut, aż nadzienie zacznie się robić złote, a ciasto odstawać od brzegów blachy.
   

A jeśli sądzicie, że pizza z kalafiorem to najgorsze, co może Was spotkać, jesteście w błędzie. Lahey proponuje jeszcze pizzę z... selerem.

A ta inspiracja znaleziona u Hazel jednak trzeba uważać, bo plastykowa część się bardzo nagrzewa i nawet chyba lekko się odkształciła (Hazel, powinnaś udawać, że o tym nie wiesz i nie mówić nic R.)