Kawa. Francuskie śniadanie cz. I

Co przychodzi Wam na myśl, kiedy słyszycie „francuskie śniadanie”?

Świeżo zaparzona kawa? Chrupiące bagietki i croissanty? Pyszne chlebki czekoladowe i chlebki z rodzynkami?

Być może jest to zestaw w sam raz dla turystów w luksusowym hotelu, ale raczej nie dla prawdziwego Francuza. Otóż Francuzi to ludzie praktyczni oraz oszczędni. Ich śniadanie to parodia posiłku i to właśnie w związku ze śniadaniem, przeżyłam chyba jeden z największych szoków kulturowych, który przydarzył mi się w czasie rocznego pobytu w tym, skądinąd przyjemnym, kraju.

A było to tak. Podczas lata pracowałam w domu przemiłych państwa M. Dom był starą rodową siedzibą i budził mój podziw i zazdrość jednak, z mojego punktu widzenia, miał też poważną wadę, którą było położenie na głębokiej wsi, więc moimi jedynymi rozrywkami było oglądanie telewizji i czytanie (tak, tak, w tej kolejności) oraz mogło być opalanie się i kąpiele w basenie, czym trochę wzgardziłam. Praca nie była nadzwyczajnie płatna (Francuzi są oszczędni), ale chodziło mi raczej wtedy o kontakt z językiem niż nadzwyczajne zarobki, pracy było raczej mało, a poza tym, duża jej część polegała na gotowaniu, więc nie było na co narzekać. I mogłam wstawać właściwie najpóźniej z rodziny. Szok śniadaniowy spotkał mnie więc, o ile pamiętam, tylko raz*, kiedy pani M. chciała mi wszystko pokazać.

Śniadanie składało się generalnie z dwóch rzeczy. Pierwszą były resztki wczorajszej bagietki (Francuzi są oszczędni i praktyczni), opieczone na węgiel w śmiesznej starodawnej maszynce.**. Drugą rzeczą była zwykła rozpuszczalna nesca***, pita z, nie wiem jak Wam to opisać, ale na mnie wtedy zrobiło to wrażenie przeogromne, miseczek, z których normalni ludzie jedzą zwykle płatki.

Nie jestem w stanie dobrze oddać natężenia mojego szoku, kiedy zobaczyłam nieświadomych mojego osłupienia gospodarzy pochylonych nad miseczkami kawy, a może maczających w tych miseczkach grzanki. Myślę jednak, że wystarczająco dobrze oddałam mizerię tego posiłku, który jest przecież, według licznych speców od prawidłowego odżywiania, najważniejszym w ciągu dnia.

Na pewno jest bardzo ważny dla mnie, ponieważ jest to jedna z nielicznych PEWNYCH miłych rzeczy, która przydarza mi się o poranku, dlatego nigdy ze śniadania nie rezygnuję. A chociaż ja piję rano herbatę, jednak chciałabym zaproponować Wam coś, co spowoduje, że nawet rozpuszczone kawopodobne granulki (które zresztą lubię, to kwestia przyzwyczajenia) staną się trochę bardziej niezwykłe.

Pomysł na karmelowe łyżeczki pochodzi z książki „Karmel”, o której niedawno pisałam. Myślę, że warto wstać pięć minut wcześniej i przeznaczyć je na spokojne wypicie kawy, z kubkiem w ręce pogapić się w okno, powstrzymując się od zupełnie zbędnej niechęci, patrzeć na płatki śniegu, zupełnie nieświadome tego, że już dawno nie powinno ich tam być. I zamieszać w kubku karmelową łyżeczką, trzy razy w prawo, dwa w lewo, a kiedy będziecie oblizywać łyżeczkę (może zostało na niej jeszcze trochę czekolady?) naprawdę łatwiej będzie uwierzyć, że to może być fajny dzień.

*To dość oczywiste, że szok przeżyłam raz, mam tu tylko na myśli, że nieczęsto jadałam śniadanie z resztą rodziny.
*Chociaż w okresach, kiedy w domu było więcej członków licznej rodziny zazwyczaj nie było już wczorajszej bagietki.
***Żebyście mieli pewność, że jednak to byli ludzie na poziomie, to natychmiast zapewniam, że kawę z ekspresu też pili, tyle, że po obiedzie.

Karmelowe łyżeczki

Składniki:
(ok. 15 szt.)

1 szkl. cukru
ewentualnie: czekolada, kardamon, cynamon w proszku itp.

Wykonanie:

1. Cukier wsypać do garnka, ewentualnie skropić wodą (jeśli nie czujecie się jeszcze zbyt pewnie przy przygotowaniu karmelu) i podgrzewać, aż nabierze ciemnobursztynowej barwy (pamiętając o zasadzie: lepszy trochę za jasny, niż przypalony).
2. Przygotować kawałek papieru do pieczenia, wielkości, powiedzmy, prostokątnej blachy do ciasta. Gotowy karmel zdjąć z ognia, nabierać na łyżeczkę i rysować nią możliwie doskonałe... łyżeczki. Początkowo idzie kiepsko, ale w połowie porcji dojdziecie do wprawy. Rysowanie idzie lepiej kiedy karmel odrobinkę wystygnie, bo wtedy jest gęstszy i nie rozpływa się tak bardzo. Jeżeli zastygnie za bardzo, wystarczy ostrożnie go przygrzać. Gotowe (ale nie zastygłe do końca) łyżeczki można posypać przyprawami. A kiedy zastygną, dodatkowo pomoczyć w roztopionej czekoladzie. Używać do mieszania kawy lub zjadać jak lizaki.

Uwaga: od razu po zastygnięciu łyżeczki się nie kleją, ale już po krótkim czasie łapią wilgoć z powietrza (tak mi się wydaje) i robią się lepkie. Być może natychmiastowe zamknięcie ich w czymś szczelnym pozwoli tego uniknąć, ale nie próbowałam, więc to tylko taka sugestia.