Na przekór (i do góry dnem)

Chociaż mam pretensje w kierunku rozmaitych artystycznych zdolności i w moich szufladach zalegają farbki, kredki, koraliki i inne utensylia, kupowane w zależności od tego, jaki talent akurat chciałam rozwijać, to jednak nie uważam się za osobę obdarzoną szczególną fantazją czy też jakoś bardzo kreatywną. Podobnie jest z gotowaniem. Do niedawna przypuszczałam, że właściwie w ogóle nie wymyślam przepisów, co jednak po głębszej analizie okazało się nieprawdą. Przepisy wymyśla chyba każdy, kto gotuje. W końcu większość potraw powstaje jednak z tego, co mam pod ręką, niż w wyniku zrobienia wcześniej przemyślanych zakupów. Czasami wychodzą rzeczy pyszne, a czasami takie sobie, w sumie jednak nigdy ich nie zapisuję i wydają mi się zbyt banalne, żeby podawać je dalej.

Czymś, co kręci mnie o wiele bardziej, jest wypróbowywanie cudzych przepisów. Bardzo nie lubię, kiedy czegoś akurat nie mam i muszę zastąpić czymś innym, co zdarza się raczej często. Dla mnie ta drobna podmiana nie jest stworzeniem nowej jakości, ale stanięciem w obliczu okrutnej prawdy, że nie spróbuję oryginału. A największa radość i satysfakcja jest wtedy, kiedy moje danie, wygląda jak to na zdjęciu.

Na przekór jednak tym wszystkim faktom i moim preferencjom, dzisiaj będzie coś, co wymyśliłam sama. Deser, którego główną treścią jest panna cotta, niezbyt skomplikowany, choć początkowo może się takim wydawać, ale on po prostu wymaga trochę czasu, za to zdecydowanie jest śliczny i pasujący do foremki z serduszkami, którą niedawno dostałam i musiałam znaleźć dla niej odpowiednie wypełnienie. Jeśli miałabym jakieś drobne zastrzeżenia, to chyba wolałabym zmniejszyć grubość czekoladowego spodu na rzecz grubszej warstwy panny cotty.

Przepis dołączam do akcji W Krainie Czarów, a następnym razem będzie więcej o Alicji, wcale nie w związku z filmem o bardzo kosztownej akcji promocyjnej, ale w związku z absolutnie magiczną książką kucharską, którą ostatnio kupiłam. Jeśli przy „Ustach pełnych karmelu” pisałam, że uwielbiam je po prostu oglądać, to w przypadku kulinarnej Alicji szata graficzna byłaby wystarczającym pocieszeniem, nawet jeśli wszystkie przepisy okazałyby się niejadalne albo miałabym żadnego nigdy nie wypróbować. Oczywiście wypróbowałam i o tym właśnie (między innymi) będzie w kolejnym odcinku.

Panna cotta z Czarnego Lasu
8 porcji o objętości ok. 75 ml

Składniki:

½ szklanki wiśni w syropie (więcej płynu niż wiśni)
1 łyżeczka żelatyny

1 ½ szkl. śmietany 30 lub 36%
1 ½ łyżki cukru
laska wanilii lub cukier waniliowy
1 ½ łyżeczki żelatyny

100 g herbatników
50 g gorzkiej czekolady
60 g masła

ewentualnie więcej wiśni i syropu do przybrania

Wykonanie:

1. Przygotować galaretkę: 1 łyżeczkę żelatyny rozpuścić w małej ilości gorącej wody (pewnie z 2-3 łyżki wystarczą), dolać do wiśni z syropem i rozlać równomiernie w naczyńkach*, w których będziemy przygotowywać deser: najpierw wlać syrop, a potem rozłożyć wiśnie, po kilka sztuk na porcję. Wystudzić (albo i nie studzić, jeśli jesteście tak niecierpliwi jak ja, ale pamiętajcie, że lodówce to szkodzi) i wstawić do lodówki, żeby galaretka zastygła.
2. Śmietanę zagotować z cukrem, laską wanilii (wcześniej wyskrobać z niej ziarenka i wrzucić do płynu) lub cukrem waniliowym. Żelatynę rozpuścić w ¼ szklanki gorącej wody i dolać do gorącej śmietany. Masę przecedzić, najlepiej do jakiegoś naczynia z dziubkiem, bo z niego będzie łatwiej nalewać. Śmietanę wylać na zastygłe galaretki, ostudzić i przełożyć do lodówki na kilka godzin (pewnie 2 wystarczą).
3. Herbatniki i czekoladę zmiksować w malakserze na proszek, przełożyć do miseczki, zalać roztopionym masłem i wymieszać.
4. Na zastygłych pannach cottach delikatnie rozłożyć warstwę herbatników, znowu odstawić do lodówki, aż spód się zestali.
5. Aby wyjąć deser z naczyńka należy na krótką chwilę zanurzyć naczyńko w gorącej wodzie, po czym przykryć je talerzykiem i odwrócić. Jeśli deser nie chce się odkleić, włożyć na jeszcze chwilkę do wody.

*Myślę, że okrągłe desery będą wyglądały równie ładnie, do ich przygotowania można użyć nawet filiżanek. W zasadzie, jeśli bardzo obawiacie się tego wyjmowania można też zacząć przygotowania od dołu, czyli na dno czegoś dać masę herbatnikową, na to pannę cottę, a na to galaretkę i podać w naczyńkach. Tylko wtedy lepiej masę śmietanową częściowo zestalić, bo jeśli będzie całkiem płynna, to herbatniki mogą wypłynąć na wierzch.