Food design

Piszę ten post od prawie tygodnia i pomimo ekscytujących treści, które mam do przekazania jakoś mi nie idzie, więc wybaczcie, jeśli będzie coś nieskładnego.

A więc tak: byłam w Poznaniu na (podobno) pierwszej w Polsce konferencji i warsztatach Food Design. Mimo tak obiecującego początku, postanowiłam nie opisywać Wam konferencji zbyt szczegółowo, ponieważ, mimo pięknej nazwy, food design niewiele mówi o jedzeniu, a wszystko o tym jak je sprzedać i zarobić na nim pieniądze.

Zastanawialiście się kiedyś, w jaki sposób zwyczajny, zupełnie nieciekawy, a może nawet trochę suchy herbatnik staje się odrobiną magii na co dzień, najpiękniejszym wspomnieniem z dzieciństwa? Być może Wasza babcia była wysportowaną prekursorką jedzenia kiełków z jogurtem, ale dzięki odpowiedniej reklamie możecie mieć to, o czym zawsze marzyliście: rumianą staruszkę z nadwagą, która jak tylko pojawicie się na horyzoncie wyjmuje z pieca świeżutkie (chrupiące i pachnące) ciasteczka, optymalnie zrobione z tego zboża, co rośnie za domem i mleka od krowy, która też czai się w pobliżu. I z grubsza rzecz biorąc, to jest właśnie food design. Warto tu jednak wspomnieć, że, wbrew mojemu sceptycyzmowi, ciasteczka z bajeczką, czyli firmowe, mogą obiektywnie różnić się w smaku od ich supermarketowej podróbki. Udowodnił to prosty eksperyment, który jeden z prelegentów podczas konferencji przeprowadził na trzech ochotnikach z zasłoniętymi oczami. Dostali oni do jednej ręki oryginalne ciastko, do drugiej podróbkę. Oczywiście w celu degustacji ;) Wszyscy zgadli, który produkt jest ten „prawdziwy”. Co szczególnie ciekawe, tych ciastek nie ma w Polsce, nie znali więc jedynego słusznego smaku.

Jeśli chcielibyście więcej dowiedzieć się o konferencji, to można np. na designtece, ja poprzestaje na marzeniu o babci i ciastkach, bo nakierowane marketingowo rozważania mogłyby Was trochę znudzić. Aha, do food designu możliwe jest też podejście czysto artystyczne lub misyjno-idealistyczne i na pewno inspiracje z tym związane kiedyś wykorzystam. Tylko rzuciłam okiem na artykuł, do którego link podaję powyżej, ale zdaje mi się, że uwzględnia on raczej takie aspekty całej sprawy.

Malinowe marmoladki z pistacjowym marcepanem, które widzicie na zdjęciach, zrobiłam tydzień przed konferencją, bez myśli o konkretnym wykorzystaniu, ale świetnie się na dzisiaj nadają. To dla mnie prawie modelowy przykład dobrego food designu. Otóż, od pierwszego momentu, czyli jakiegoś dnia mniej więcej półtora roku temu, kiedy przepis został opublikowany w Kuchni, wydawało mi się, że to wcale nie są moje smaki. Poza tym, składniki do tych marmoladek kosztowały majątek, a do tego naprawdę musiałam się natrudzić, żeby wszystko dostać. Mimo tego, ten idealny, wypracowany i niejadalny (!) wygląd niesłychanie mnie kusił, po prostu nie mogłam się oprzeć wizji samodzielnego zrobienia czegoś tak pięknego i doskonałego. I chciałam sprawdzić, czy rzeczywiście moja wersja wyjdzie równie wspaniale. A dlaczego ten przykład jest tylko prawie idealny? Otóż, raczej nie zrobię tych marmoladek po raz drugi. W tym wypadku oczywiście nie jest to ważne, bo marmoladki nie są produktem na sprzedaż, ale jeśli by były, to celem jest nie tylko nakłonienie mnie do zakupu pomimo uprzedzeń, ale także przekonanie, żebym kupiła to po raz drugi, I trzeci. I tak dalej. Chociaż... te cudeńka dostarczyły naprawdę dużo inspiracji i już nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła zrealizować pomysły na nich oparte. Nie twierdzę przez to, że ten malinowo-pistacjowo-marcepanowe arcydzieło sztuki kulinarnej było niedobre: było dobre, ale nie w moim guście. Ale co najfajniejsze, ten niewiarygodny wizualnie efekt naprawdę łatwo osiągnąć, chociaż wymaga to trochę czasu.

Marmoladka z marcepanem pistacjowym
przepis Bożeny Sikoń opublikowany w Kuchni

marcepan pistacjowy:

400 g marcepanu
200 g mielonych orzechów pistacjowych (dałam 150 g)
40 ml wiśniówki
40 ml rumu (dałam tylko podwójną dawkę rumu)

100 g gorzkiej czekolady

marmoladka:

100 g cukru
20 liści bazylii
4-5 łyżeczek żelatyny
50 dag malin

Wykonanie:

1. Marmoladka: na patelni skarmelizować cukier. W tym czasie drobno pokroić bazylię. Dodać ją do skarmelizowanego cukru razem z malinami, mieszać na ogniu, aż rozpuszczą się powstałe grudki. Żelatynę namoczyć w małej ilości gorącej wody. Masę malinową zmiksować, dodać żelatynę i pozostawić do ostygnięcia. Kiedy marmoladka będzie wystudzona, wstawić do lodówki, by szybciej się zsiadła (u mnie trwało to niewiarygodnie długo), co jakiś czas zamieszać.
2. Czekoladę rozpuścić w kąpieli wodnej. Marcepan zmiksować (lub zagnieść rękami) z pistacjami i alkoholem. Masę marcepanową rozwałkować na papierze do pieczenia (zapomniałam zapisać, jak duża była moja marmoladka, mam wrażenie, że dwadzieścia kilka na około dwadzieścia cm) i posmarować cienko czekoladą. Odstawić do lodówki, aż czekolada stwardnieje. Następnie, chwytając za papier odwrócić tak, by czekoladowa część była na dole. Całość położyć na folii aluminiowej i ponownie posmarować czekoladą. Boki folii zagiąć w rant, najlepiej takżę wzmocnić je dodatkową warstwą folii. Odstawić do lodówki. Resztę czekolady rozsmarować na papierze do pieczenia lub folii na prostokąt tej wielkości, co marmoladka. Położyć na np. deseczce i odstawić do lodówki.
   
3. Na masie marcepanowej rozlać tężejącą marmoladkę malinową i znowu wstawić do lodówki. Czekoladę na folii pokroić na takie kawałki, jak duże chcemy mieć marmoladki (moim zdaniem optymalnie to ok. 3x3 cm). Ułożyć je na malinowej warstwie. Kiedy całość zastygnie, pokroić według linii jakie tworzą czekoladowe kostki. Udekorować posiekanymi pistacjami, albo inaczej, zgodnie z fantazją.

A na koniec krótka wycieczka po Poznaniu. To niespodziewanie piękne miasto, pewnie przez to, że element, który uważam za niezbędny w każdym porządnym mieście – dostateczna liczba uliczek do szwędania, występuje tam obficie. Przez chwilę byłam nawet gotowa rozważyć przeprowadzkę z Krakowa, ale póki co się wstrzymam, bo oprócz uliczek, w irytującej obfitości występuje też komunikacja świetlna.

Rogal świętomarciński – głupio by było przegapić taką okazję. Ale uważajcie, bo nie każdy, nawet w Poznaniu, jest prawdziwy. W cukierniach trzeba wypatrywać certyfikatów zaświadczających, że ten zakład trzyma jakość ;)

Jeśli ktoś upiera się przy diecie może nabyć balonika – w przeciwieństwie do jakichś tam herbatników z reklamy będących prawdziwym przedmiotem pożądania mojego dzieciństwa.

Frywolna fontanna przed Ratuszem, która jakoś nie pasuje mi do (stereotypowo) porządnych i praktycznych Poznaniaków.

Urocze miniaturowe naczynia na wystawie jednego z antykwariatów – moja słabość do takich rzeczy jest Wam już chyba znana. Mamiąc się obietnicą innych prezentów, udało mi się oprzeć tej pokusie.

Po lewej – ulica Gołębia z uroczą małą kafejką Coffee and Art. Wypiłam tam świetną kawę, z ziaren palonych zaledwie przed kilkoma dniami. Można też zamówić kanapkę z wypiekanego przez właścicielkę chleba.